បាទ/ចាស​។  ក្រោមច្បាប់អប់រំ​ពិសេស​ តុលាការ​កំពូល​បាន​រកឃើញថា​សេវា​ថែទាំ​​ស្មុគ​ស្មាញ​ដោយគិលានុប្បដ្ឋាក ត្រូវបាន​ចាត់ទុកថា​ជា​ “សេវាកម្ម​ពាក់​ព័ន្ធ” — មិនមែនជា​ “សេវាវេជ្ជសាស្ត្រ” ទេ​ — ប្រសិនបើចាំបាច់​ដើម្បី​ធានា​ថា​សិស្ស​ដែល​មានតម្រូវការ​ថែទាំសុខភាព​សំខាន់ៗ​ ទទួលបាន​ការ​ចូលសិក្សា​នៅ​សាលា​រៀ​ន​សាធារណៈ និង​ត្រូវបានរួមបញ្ចូល​គា្នជា​មួយ​​​សិស្ស​ដែលគ្មានពិការភាព​។ មណ្ឌលសិក្សាធិការ មានការទទួលខុសត្រូវ​ចំពោះសេវា​ថែទាំសុខភាព​ដែល​អាច​ផ្តល់ជូនដោយ​គិលានុប្បដ្ឋាក ជាជាង​សេវាកម្ម​វេជ្ជសាស្ត្រ​​ដែល​ផ្តល់ជូន​ដោយ​គ្រូពេទ្យ​។​  [Cedar Rapids Community School District v. Garret F., 526 U.S. 66, 71 (1999).] ច្បាប់រដ្ឋ​ក៏បញ្ជាក់​ផងដែរអំពី​សិទ្ធិ​ចូលរៀន​នៅសាលា​តាមរយៈ​សេវា​ថែទាំ​សុខភាព​ ក្រោមបន្ទុកចំណាយ​របស់មណ្ឌលសិក្សាធិការ​។​  [Cal. Ed. Code Sec. 49423.5(f).]  មណ្ឌលសិក្សាធិការ មិនអាច​បដិសេធការផ្តល់​នូវសេវា​ថែទាំ​ដោយ​គិលានុប្បដ្ឋាក ឬ​បដិសេធ​មិនឲ្យចូលរៀន​ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃ​ថ្លៃ​​ចំណាយនេះ​ទេ​។​  

បទប្បញ្ញត្តិអប់រំ​ពិសេស​របស់សហព័ន្ធ​​ បញ្ជាក់ថា​សេវាវេជ្ជសាស្ត្រ​តែមួយ​គត់ដែ​ល​មណ្ឌលសិក្សាធិការ​ត្រូវតែ​ផ្តល់ឲ្យ​ គឺ​សម្រាប់​គោលបំណងនៃ​ការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ និង​ការវាយតម្លៃ​។​  [34 C.F.R. Sec. 300.34(a).]   “សេវាវេជ្ជសាស្ត្រ​” មានន័យ​ថា​​​ជា “សេវាកម្មដែលផ្តល់​ដោយ​គ្រូពេទ្យ​ដែលមានអាជ្ញាប័ណ្ណ​ដើម្បីកំណត់​ពិការភា​ព​​ពាក់ព័ន្ធនឹង​វេជ្ជសាស្ត្រ​​ដែល​នាំមកនូវ​តម្រូវការ​របស់កុមារ​សម្រាប់​ការអ​ប់រំ​ពិសេ​ស​ និង​សេវាកម្ម​ពាក់ព័ន្ធ​។”  [34 C.F.R. Sec. 300.34(c)(5).]