កម្មវិធី IEP របស់កូនអ្នក គប្បីរួមបញ្ចូលទៅក្នុងការបង្រៀន សកម្មភាព និងកាលវិភាគនៃថ្នាក់រៀនដែលគាត់ត្រូវបានដាក់បញ្ចូល។ នេះមិនត្រឹមតែជាអ្វីដែលរដ្ឋតម្រូវប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែវាមានសារៈសំខាន់សម្រាប់សិស្សក្នុងការក្លាយខ្លួនទៅជាសមាជិកដែលដាក់បញ្ចូលនៅក្នុងថា្នក់ និងមិនត្រូវបានដាក់ឲ្យនៅដាច់ដោយឡែកតាមរយៈសម្ភារៈបរិក្ខារ ឬ សកម្មភាពរបស់គាត់ឡើយ។
ឧទាហរណ៍ កូនរបស់អ្នក អាចនឹងមិនមានជំនាញក្នុងម៉ោងសកម្មភាពសំណេរ ហើយមានគោលដៅកម្មវិធី IEP ដើម្បីដោះស្រាយពីតម្រូវការនេះ។ ប្រសិនបើអ្នកដែលនៅក្នុងថ្នាក់ទាំងអស់ រក្សាទុកទិនានុប្បវត្ដិប្រចាំថ្ងៃសម្រាប់ជាផ្នែកមួយនៃសកម្មភាពសិក្សារបស់ពួកគេ ពេលនោះកូនរបស់អ្នក អាចនឹងចូលរួមតាម រយៈការសរសរដានពាក្យ ឬការប្រើប្រាស់អក្សរដែលបានកាត់ចេញ។ ប្រសិនបើសកម្មភាពនោះជាការសរសេររៀបរាប់វែង កូនរបស់អ្នក អាចនឹងបំពេញនូវកិច្ចការដោយការសរសេរតាមអានទៅលើចម្លើយទៅនឹងសិស្សម្នាក់ទៀតដើម្បីកត់ត្រា ឬដោយប្រើនូវឧបករណ៍ថតសំឡេង។ កូនរបស់អ្នក ក៏អាចនឹងប្រើផ្ទាំងឃីបតកុំព្យូទ័រដើម្បីជាជំនួយក្នុងស្គាល់ និងតម្រៀបអក្សរតាមលំដាប់ផងដែរ។ ធ្វើដូចនេះ គោលដៅរបស់កម្មវិធី IEP សម្រាប់បំណិនផ្នែកភាសាសរសេរនិងនិយាយ និងបំណិនចលករតូច អាចត្រូវបានដោះស្រាយនៅក្នុងសកម្មភាពថ្នាក់រៀនដូចគ្នា។
សម្រាប់គណិតវិទ្យា កូនរបស់អ្នកអាចប្រើប្រាស់សម្ភារៈឧបទេសសម្រាប់សកម្មភាពរាប់ចំនួន និងការបូកលេខ ជាជាងការគណនាលេខនៅលើក្រដាស។ មេរៀនគណិតវិទ្យា អាចត្រូវបានកំណត់បញ្ហាលំបាកដូចគ្នានេះនៅត្រឹមចំនួនតិចតួច ឬកំណត់បញ្ហាលំបាកទាំងអស់ឲ្យនៅត្រឹមកម្រិតតិចតួចជាងមុន។ ប្រសិនបើសិស្សផ្សេងទៀតក្នុងថ្នាក់ កំពុងដោះស្រាយប្រមាណវិធីចែកលេខវែងដល់លេខ 20 នៅលើក្រដាសមួយសន្លឹក ដូច្នេះគោលដៅគណិតវិទ្យារបស់កូនអ្នក អាចជាការរាប់លេខដល់លេខ 20។ សិស្សដែលមានពិការភាព គប្បីប្រើប្រាស់នូវសម្ភារៈដូចគ្នា ឬស្រដៀងគ្នា ទៅនឹងសម្ភារៈដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់ដោយសិស្សដទៃទៀតនៅក្នុងថ្នាក់ ដើម្បីធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍ថាជាថ្នាក់រៀនមួយដែលមានសមាជិកពេញលេញ។
កម្មវិធីប្រភេទនេះ តម្រូវឲ្យគ្រូបង្រៀនមានជំនាញ មានគំនិតច្នៃប្រឌិត និងចំណេះដឹងទាំងចំពោះកម្មវិធីសិក្សា និងចំពោះសិស្សដែលមានពិការភាព។ ការសហការគ្នារវាងបុគ្គលិកផ្នែកអប់រំធម្មតា និងផ្នែកអប់រំពិសេស មានសារៈសំខាន់ណាស់ក្នុងការបណ្ដុះបណ្ដាល និងគាំទ្រដល់គ្រូបង្រៀននៅក្នុងថ្នាក់រៀន។ កម្មវិធីដែលជោគជ័យ ក៏អាចនឹងតម្រូវឲ្យមានការគាំទ្រពីអ្នកជំនាញផ្នែកបរិយាបននេះផងដែរ។