ច្បាប់សហព័ន្ធចែងថាមណ្ឌលសិក្សាធិការនីមួយៗត្រូវតែធានាថា នៅក្នុងកម្រិតអតិបរមាសមស្រប កុមារដែលមានពិការភាព រួមទាំងកុមារក្នុងស្ថាប័នសាធារណៈឬឯកជន ឬមជ្ឈមណ្ឌលថែទាំផ្សេងៗផងដែរ ត្រូវទទួលបានការអប់រំជាមួយនឹងកុមារដែលមិនមានពិការភាព និងការអប់រំតាមសាលារៀនដាច់ដោយឡែក បើពុំនោះទេ ការដកយកកុមារដែលមានពិការភាពចេញពីមជ្ឈដ្ឋាននៃការអប់រំធម្មតា ប្រព្រឹតទៅបានលុះត្រាតែលក្ខណៈ ឬកម្រិតធ្ងន់ធ្ងរនៃពិការភាពរបស់កុមារ គឺស្ថិតក្នុងកម្រិតមួយដែលការអប់រំក្នុងថ្នាក់ធម្មតា ដោយមានការប្រើប្រាស់ជំនួយ និងសេវាបំពេញបន្ថែម មិនអាចសម្រេចបានជោគជ័យ។
[20 U.S.C. Sec. 1412(a)(5)(A); 34 Code of Federal Regulations (C.F.R.) Sec. 300.114(a)(2); Cal. Ed. Code Sec. 56342(b).]
បន្ថែមពីនេះទៀត សភាបានទទួលស្គាល់ថា វិធីសាស្រ្ដរបស់រដ្ឋក្នុងការផ្ដល់ថវិកាដល់សេវាកម្មការអប់រំពិសេស ពេលខ្លះអាចលើកទឹកចិត្តដល់មណ្ឌលសិក្សាធិការឲ្យដាក់បញ្ចូលសិស្សក្នុងមជ្ឈដ្ឋានពិសេស ដោយសារតែលទ្ធភាពក្នុងការទទួលបានថវិកាបន្ថែម។ ដោយសារតែបញ្ហាប្រឈមនេះ ទើបសភាតម្រូវឲ្យរដ្ឋបង្កើតនូវគោលនយោបាយ និងនីតិវិធីដើម្បីធានាថាប្រព័ន្ធនៃការផ្ដល់ថវិការបស់ពួកគេ (បើផ្អែកលើប្រភេទនៃមជ្ឈដ្ឋានណាមួយ) មិនល្មើសលើលក្ខខណ្ឌតម្រូវលើការអប់រំក្នុងមជ្ឈដ្ឋានរឹតបន្តឹងតិចតួចនោះទេ។ [20 U.S.C. Sec.1412(a)(5)(B).]
សភាបានទទួលស្គាល់យ៉ាងច្បាស់លាស់ពីសារៈសំខាន់នៃការអប់រំពិសេសរបស់សិស្សអប់រំពិសេសនៅក្នុងថ្នាក់រៀន និងមជ្ឈដ្ឋានធម្មតា។ [20 U.S.C. Sec.1400(c)(5)(A) & (D).] រដ្ឋសភាតម្រូវឲ្យកម្មវិធី IEP រួមបញ្ចូលនូវរបាយការណ៍ដែលបញ្ជាក់ថាតើពិការភាពរបស់កុមារ ប៉ះពាល់ដូចម្តេចខ្លះទៅលើការចូលរួម និងវឌ្ឍនភាពនៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សាទូទៅ និងរបាយការណ៍ស្តីពីគោលដៅប្រចាំឆ្នាំដែលរួមបញ្ចូលនូវចំណុចគោល ឬវត្ថុបំណងរយៈពេលខ្លី ដែលទាក់ទងនឹងការជំរុញឲ្យសិស្សមានការចូលរួម និងមានវឌ្ឍនភាពនៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សាទូទៅ។ [20 U.S.C. Sec. 1414(d)(1)(A)(i); 34 C.F.R. Secs. 300.320(a)(1) & (2).] របាយការណ៍អំពីសេវាកម្មរបស់កម្មវិធី IEP ត្រូវរួមបញ្ចូលផងដែរនូវរបាយការណ៍ដូចជា៖
- ជំនួយ និងសេវាកម្មបំពេញបន្ថែមដែលត្រូវផ្ដល់ឲ្យសិស្ស។ និង
- ការកែសម្រួលកម្មវិធី និងការគាំទ្រសម្រាប់បុគ្គលិកសាលារៀនដែលត្រូវផ្ដល់ជំនួយ ដើម្បីឲ្យគាត់ចូលរួម និងមានវឌ្ឍនភាពនៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សាទូទៅ និងចូលរួមក្នុងសកម្មភាពកម្មវិធីសិក្សាបន្ថែម និងសកម្មភាពក្រៅការសិក្សា។ [20 U.S.C. Sec. 1414(d)(1)(A)(i)(IV); 34 C.F.R. Sec. 300.320(a)(4).]
ច្បាប់រដ្ឋចែងថា៖
សិស្សដែលមានពិការភាព គប្បីទទួលបាននូវ “កម្មវិធីជំនួយបន្ថែមពិសេសដែលលើកកម្ពស់ទំនាក់ទំនងជាអតិបរមាជាមួយនឹងក្រុមសិស្សទូទៅទាំងអស់នៅសាលារៀន តាមរបៀបមួយដែលសមស្របទៅនឹងតម្រូវការរបស់កុមារទាំងពីរក្រុម។” [Cal. Ed. Code Sec. 56001(g).]
ថ្នាក់រៀនពិសេសដែលបម្រើសេវាដល់សិស្សដែលមានតម្រូវការអប់រំបន្ទាន់ប្រហាក់ប្រហែលគ្នា និងច្រើនជាងគ្នា គប្បីមានផ្តល់ជូន។ ថ្នាក់ពិសេស អាចទទួលចុះឈ្មោះសិស្សបាន លុះត្រាតែលក្ខណៈ ឬកម្រិតភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃពិការភាព គឺស្ថិតនៅក្នុងកម្រិតមួយដែលការអប់រំនៅក្នុងថ្នាក់ធម្មតា ដែលមានប្រើប្រាស់ជំនួយ និងសេវាកម្មបំពេញបន្ថែម ដូចជាការកែសម្រួលកម្មវិធីសិក្សា និងការគាំទ្រផ្នែកអាកប្បកិរិយាជាដើម មិនអាចសម្រេចបានជោគជ័យ។ តម្រូវការទាំងនេះ ក៏អនុវត្តផងដែរចំពោះការអប់រំតាមសាលាដាច់ដោយឡែក ឬការដកយកសិស្សដែលមានតម្រូវការពិសេសចេញពីមជ្ឈដ្ឋានអប់រំធម្មតាផងដែរ។
នៅក្នុងការផ្ដល់ ឬការរៀបចំសម្រាប់ការផ្តល់សកម្មភាពនេះ ភ្នាក់ងារសាធារណៈនីមួយៗ គប្បីធានាថា[សិស្ស]នីមួយៗ ត្រូវចូលរួមក្នុងសកម្មភាពទាំងនោះជាមួយសិស្សដែលមិនមានពិការភាព ក្នុងកម្រិតអតិបរមាសមស្របតាមតម្រូវការ[សិស្សដែលមានពិការភាព] រួមទាំងសកម្មភាព និងសេវាកម្មក្រៅការសិក្សា និងកម្មវិធីសិក្សាបន្ថែមផងដែរ។ [Cal. Ed. Code. Sec. 56364.2.]
សម្រាប់សិស្សដែលមិនទាន់ទទួលបានការអប់រំពិសេស ប៉ុន្តែសិទ្ធិទទួលបានការអប់រំពិសេសកំពុងត្រូវបានពិចារណាសម្រាប់ពួកគេ ដូច្នេះ ច្បាប់រដ្ឋចែងថាសិស្សគប្បីត្រូវបានបញ្ចូនបន្តសម្រាប់ការបង្រៀន ឬសេវាកម្មអប់រំពិសេស លុះត្រាតែក្រោយពេលដែលធនធានកម្មវិធីអប់រំធម្មតា ត្រូវបានពិចារណា និងបានប្រើប្រាស់សមស្របតែប៉ុណ្ណោះ។ [Cal. Ed. Code Sec. 56303.]
បទប្បញ្ញតិ្តរបស់សហព័ន្ធចែងថា៖
លុះត្រាតែកម្មវិធី IEP [កម្មវិធីអប់រំសម្រាប់បុគ្គល]របស់កុមារដែលមានពិការភាពតម្រូវឲ្យមានការរៀបចំផ្សេងទៀត ពុំនោះសោត កុមារត្រូវទទួលបានការអប់រំនៅក្នុងសាលាដែលគាត់នឹងត្រូវចូលរៀន បើគាត់មិនមានពិការភាពនោះទេ។ [និង]ក្នុងការជ្រើសរើសមជ្ឈដ្ឋាន LRE [មជ្ឈដ្ឋានដែលមានការរឹតបន្តឹងតិចតួច] មានការពិចារណាទៅលើផលប៉ះពាល់មិនល្អដែលអាចកើតមានលើកុមារ ឬទៅលើគុណភាពសេវាកម្មដែលគាត់ត្រូវការ។ [34 C.F.R. Secs. 300.116(c) & (d).]
តុលាការសហព័ន្ធជាច្រើន បានចេញសេចក្តីសម្រេចលើបញ្ហាអប់រំពិសេសនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានដែលមានការរឹតបណ្ដឹងតិចតួច។ ជាធម្មតា ការសម្រេចចិត្តទាំងនេះ បានលើកទឹកចិត្តដល់ការអប់រំរួមបញ្ចូលគ្នា និងបានបង្កើតនូវនិន្នាការរឹងមាំមួយនៅក្នុងទិសដៅនេះ។ ឧទាហរណ៍៖
មាន “ការសន្មតជាមុនថា (ក្នុងចំណោមកម្មវិធីការអប់រំ និងបណ្តុះបណ្តាលជំនួសដែលតម្រូវដោយច្បាប់លក្ខន្តិកដែលមានផ្តល់ជូន) ការដាក់បញ្ចូលសិស្សនៅក្នុងថ្នាក់ធម្មតាតាមសាលារៀនសាធារណៈ គឺមានការពេញនិយមច្រើនជាងការដាក់បញ្ចូលសិស្សនៅក្នុងថ្នាក់ពិសេសតាមសាលារៀនសាធារណៈ។” [P.A.R.C. v. Pennsylvania, 334 F.Supp. 1257 (E.D. PA 1972).]
តុលាការបានអនុម័ត “ការសន្មតជាមុនថា (ក្នុងចំណោមកម្មវិធីការអប់រំជំនួស) ការដាក់បញ្ចូលទៅក្នុងថ្នាក់ធម្មតានៃសាលារៀនសាធារណៈដែលមានសេវាកម្មជំនួយបន្ថែមសមស្រប គឺមានការពេញនិយមច្រើនជាងការដាក់បញ្ចូលសិស្សនៅក្នុងថ្នាក់ពិសេសតាមសាលារៀន។” [Mills v. Board of Education of District of Columbia, 348 F.Supp. 866 (D. DC 1972).]
តុលាការកំពូលសហរដ្ឋអាមេរិក បានលើកឡើងថា៖ ច្បាប់តម្រូវឲ្យរដ្ឋពាក់ព័ន្ធនានា ត្រូវធ្វើការអប់រំកុមារពិការរួមគ្នាជាមួយកុមារដែលមិនមានពិការភាព ក្នុងករណីអាចធ្វើបាន។ [Board of Education v. Rowley, (1982) 458 U.S. 176.]
នៅក្នុងរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា តុលាការឧទ្ធរណ៍សហព័ន្ធបានលើកឡើងថា “ការចង់បានរបស់សភាសម្រាប់ការអប់រំកុមារពិការនៅក្នុងថា្នក់រៀនជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់របស់ពួកគេ ត្រូវបានធ្វើឡើងយ៉ាងច្បាស់លាស់… [Dept. of Educ., State of Hawaii v. Katherine D., 727 F.2d 809 (9th Cir. 1983)។
តុលាការឧទ្ធរណ៍សហព័ន្ធមួយទៀត បានរកឃើញថាការបដិសេធការចូលទៅសិក្សាក្នុងថ្នាក់តាមសាលារៀនសាធារណៈធម្មតា ដោយផ្តល់ហេតុផលបញ្ជាក់ទៅលើការអប់រំសមស្រប បង្កើតបានជាការការរើសអើង។ [Tokarcik v. Forest Hills School District, 655 F.2d 443 (3rd Cir. 1981).]
ម្យ៉ាងវិញទៀត ច្បាប់អប់រំពិសេសរបស់សហព័ន្ធ “តម្រូវឲ្យប្រព័ន្ធសាលារៀនផ្ដល់ជំនួយ និងរៀបចំធនធានរបស់ពួកគេសាឡើងវិញដើម្បីចេញឲ្យផុតពីប្រព័ន្ធ រចនាសម្ព័ន្ធ និងការអនុវត្តទាំងឡាយណា ដែលអាចនឹងនាំមកនូវការធ្វើវិយោគកម្ម (ការដាក់នៅដាច់ដោយឡែក) មិនចាំបាច់សម្រាប់កុមារដែលមានពិការភាព”។ [Oberti v. Board of Education of the Borough of Clementon School District, 789 F. Supp. 1322 (D.N.J. 1981).]
តុលាការ រួមទាំងតុលាការសហព័ន្ធនៅក្នុងរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ាផងដែរ បានលើកឡើងថាបន្ទុកនោះ គឺស្ថិតនៅលើមណ្ឌលសិក្សាធិការនៅក្នុងការបញ្ជាក់ថាសិស្សមិនអាចទទួលការអប់រំបានជោគជ័យនៅក្នុងថ្នាក់រៀនធម្មតាទេ។ សូមមើលសេចក្តីសម្រេចដែលមានចែងខាងក្រោម៖
មណ្ឌលសិក្សាធិការ មិនបានផ្ដល់ហេតុផលទៅលើសេចក្ដីសម្រេចរបស់ខ្លួនដើម្បីដកសិស្សចេញពីថ្នាក់រៀនធម្មតាណាមួយ តាមការចង់បានរបស់តុលាការពិនិត្យសំណុំរឿននេះឡើយ។ [Mavis v. Sobol, 839 F.Supp. 968 (N.D.N.Y. 1981).]
ការសន្មតយ៉ាងមុតមាំរបស់ច្បាប់ក្នុងការគាំទ្រដល់ការបញ្ជ្រាបនេះ…អាចនឹងទទួលបានលទ្ធផលផ្ទុយពីការសន្មតនេះ ប្រសិនបើឪពុកម្តាយចាំបាច់ត្រូវបង្ហាញ ភស្តុតាងថាកូនរបស់ពួកគេសមនឹងត្រូវបានរាប់បញ្ចូលក្នុងការសិក្សា ជាជាងឲ្យមណ្ឌលសិក្សាធិការត្រូវផ្តល់ហេតុផលលើការសម្រេចចិត្តក្នុងការដកកុមារនោះចេញពីថ្នាក់រៀនធម្មតា។ [Oberti v. Board of Education, 995 F.2d 1204 (3rd Cir. 1981).] ការសន្មតរបស់ច្បាប់ក្នុងការគាំទ្រដល់ការបញ្ជ្រាបនេះ ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាការដាក់បន្ទុកលើមណ្ឌលសិក្សាធិការនៅក្នុងការបង្ហាញថាកុមារម្នាក់ មិនអាចទទួលបានការបញ្ជ្រាបនោះទេ។ [Sacramento City Unified School District v. Rachel Holland, 786 F.Supp. 874 (E.D. Cal. 1992).]