សេចក្តីសម្រេចលើចំណុចគោលរបស់តុលាការកំពូលសហរដ្ឋអាមេរិក នៅក្នុងសំណុំរឿង Board of Education v. Rowley [458 U.S. 176 (1982)] បានប្រកាសថា ក្រោមច្បាប់សហព័ន្ធ កម្មវិធីអប់រំ “សមស្រប” និងការដាក់បញ្ចូលទៅក្នុងការអប់រំ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការពិសេសរបស់សិស្សណាម្នាក់ ប្រសិនបើវាផ្តល់នូវតម្រូវការសេវាកម្មដល់សិស្សពិការ ដែលមានភាពគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់គាត់ក្នុងការទទួលបាន “អត្ថប្រយោជន៍អប់រំ” ហើយវាត្រូវបានផ្តល់ជូនស្របទៅតាមកម្មវិធី IEP របស់សិស្ស។ ម្យ៉ាងទៀត កម្មវិធីនេះ ត្រូវតែបានផ្តល់ជូនក្នុងកម្រិតអតិបរមាសមស្របនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានដែលមានការរឹតបន្តឹងតិចតួច។ វាមិនផ្តល់សិទ្ធិឲ្យសិស្សទទួលបានកម្មវិធីអប់រំដែល “ល្អបំផុត” តាមដែលអាចធ្វើបាន ឬការអប់រំ “អតិបរមាដែលអាចប្រព្រឹត្តទៅបាន” នោះទេ។ សំណុំរឿង Rowley ត្រូវបានអនុម័តយ៉ាងជាក់លាក់ដោយតុលាការសហព័ន្ធ ដែលគ្រប់គ្រងរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ានៅក្នុងសេចក្តីសម្រេចចិត្តមួយ ហៅថា Gregory K. v. Longview Sch. [811 F.2d at 1307 (9th Cir. 1987)។
តុលាការ កំពុងបន្តស្វែងរកការកំណត់អំពីអ្វីជា “អត្ថប្រយោជន៍អប់រំ”។ ជាការពិតណាស់ ផែនការបង្រៀន និងការដាក់បញ្ចូលក្នុងការសិក្សា គួរតែអាចនាំមកនូវវឌ្ឍនភាពអប់រំពេញលេញ និងមិនមានការរិវឌ្ឍថយក្រោយ ឬភាពរីកចម្រើនបន្តិចបន្តួចនៅក្នុងការអប់រំនោះទេ។ នៅក្នុងរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា អត្ថប្រយោជន៍អប់រំ ត្រូវបានវាស់ស្ទង់តាមរយៈថាតើកុមារនោះវឌ្ឍនភាពឆ្ពោះទៅរកការសម្រេចបាននូវគោលដៅកម្មវិធី IEP ដែរឬអត់។ [County of San Diego v. Cal. Special Ed. Hearing Office, 93 F.3d 1458 (9th Cir. 1981).] ម្យ៉ាងទៀត ការអប់រំសមស្រប គឺជាការអប់រំមួយដែលសិស្សម្នាក់មានការចូលរួម — និងមានវឌ្ឍនភាព — នៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សាទូទៅ។ [20 U.S.C. Sec. 1414(d)(1)(A)(aa); 34 C.F.R. Sec. 300.320(a)(2)(A); Cal. Ed. Code Sec. 56345(a)(2)(A).]